Ik wandel met de hond, Bas. Bas is in ontmoeting met andere honden, niet altijd gezellig. Als een echte man komt hij andere mannen tegemoet met gebalde vuisten. Hij is klein maar breed en stoer en voor de dooie dood, niet bang.
Vandaag ontmoeten we een oudere vrouw met een slanke, witte hond die Bas begroet met opgetrokken lip. Bas blijft vriendelijk kwispelen en gedraagt zich echt als een heer, ik kan niet anders zeggen.
De vrouw vertelt dat haar hond heel bang is en daarom zo doet. Ze heeft het hondje uit een assiel en het heeft haar maanden gekost om haar mee naar buiten te krijgen. Nu kiest ze bewust voor uitlaten op momenten dat ze andere honden kan tegenkomen. Om zo te wennen. Het is een vrouwtje dus de ontmoeting met Bas is goed voor dit psychologisch proces.
De vrouw vertelt hoe haar hondje soms naar andere honden kijkt die spelen. Met de staart tussen de benen en trillend op de pootjes. ‘Als ze thuiskomt is ze zo verdrietig, alsof ze zegt, ik had ook willen spelen, maar ik ben bang’.
Ik loop verder na haar gedag gezegd te hebben en moet lachen om alle menselijke eigenschappen die we onze honden toeschrijven. Als we thuiskomen complimenteer ik Bas met zijn gedrag en schrijf hem in voor een psychologie-opleiding.
1 reactie
Professor Bas!