Gisteren ontmoette ik sinds lange tijd een ‘oude’ vriendin. Als ik bij haar aanbel zegt ze ‘er is nog iemand binnen’. Aan tafel zit haar zoon. Een man. En in één keer ben ik zo’n jaar of vijfendertig terug. Hij in zijn ledikantje, ik grapjes maken boven zijn hoofd.
De ontmoeting is hartelijk en hartverwarmend. We praten als oude vrienden. En die uren dat ik daar ben gebeurt het herhaaldelijk dat ik terug schiet in ‘memory lane’. Fijne herinneringen aan warmte, eenvoud en oprechtheid.
Delen
Doordat er zoveel tijd verstreken is is de ontmoeting met de zoon bijzonder omdat hij van baby, de weg naar volwassenheid heeft afgelegd. Een weg die ik niet heb meegemaakt behalve af en toe vanaf een verre zijlijn. Ik ben vanaf toen verder gegaan waar ik toch al was destijds, een beetje volwassen. Hij zal minder verrast zijn dan ik vermoed ik. We delen een gemeenschappelijke liefde: schrijven. Met passie vertelt hij wat hij doet en wil en citeert uit boeken die ik niet ken. Een wijze man is hij geworden.
Relaties
Bijna vanzelf vertel ik hem over mijn leven, de relaties, de pijntjes, het geluk. Zonder terughoudendheid omdat er een man tegen over mij zit die zelf open is en aanwezig. Hij deelt verhalen.
En door hem, door wie hij is geworden, voel ik nog meer respect voor zijn moeder.
Soms zijn er plekken, ontmoetingen, waar het vanzelf goed is en warm. Zonder toeters en bellen. En net als zijn moeder, heeft hij geen toeters en bellen nodig om te leven. Ik word er altijd een beetje stil van.