Gisteravond laat kreeg ik een reactie op mijn blog over ‘onthoofden’. De blog van die dag. De reactie was van een onbekende die mij er fijntjes op wees dat ik een domme fout had gemaakt in het werkwoord ‘onthoofden’. De verleden tijd is namelijk met twee d’s: Toen IS onthoofdde. Hem of haar had het de lust ontnomen om verder te lezen en hij of zij voorspelde dat dat voor heel veel mensen zo zou zijn. (not)
Het deed twee dingen met me. Twee? Nee, het deed veel meer.
1 Ik verbeterde mijn fout geschreven woord
2 ik bekeek vervoegen van ‘onthoofden’ en kwam er achter waarom ik deze fout had gemaakt.
3 Ik probeerde te achterhalen wie de onbekende, onvriendelijke tipgever was
4 ik herkende de smalende wijsvinger, waarvoor dank. Ook mensen die (taal)fouten maken kunnen iets vertellen.
Het trieste van dit alles is, dat ik (en minstens nog een persoon), bezig ben met het werkwoord ‘onthoofden’. Niet met de betekenis maar met de taal.
Ik word wel eens gewezen op een taalfout en vaak accepteer ik dat met dankbaarheid. Door mijn haastige manier van schrijven, sluipen er onzorgvuldigheden in. Ik hoor graag wat ik fout doe om het daarna te herstellen.
Wat ik niet begrijp is de minachtende manier waarop sommige mensen menen dat te moeten doen. En dat ze dat doen onder een pseudoniem.
Onthoofden is een werkwoord. Maar voor mij gelukkig nog niet.
3 reacties
Het zal wel niet op youtube te zien zijn, een foutje van mij, maar ik weet gelukkig niet waar hij of zij wel kijkt!
‘Hem of haar had het de lust ontnomen om verder te lezen en hij of zij voorspelde dat dat voor heel veel mensen zo zou zijn’.
Wat een oerdomme arrogante enge reactie. De onbekende voelt door het lezen van je blog niet de afschuwelijke pijn geleden door slachtoffers en nabestaanden maar ziet alleen een taalfoutje? Onbegrijpelijk. Kijkt misschien likkebaardend naar youtube!
de manier van reageren zegt meer over die persoon dan over jou Anja. Je weet met je schrijven altijd de juiste snaar te raken. Ik lees je graag. 🙂