‘Ontmoeten’ vind ik één van de leukste werkwoorden dat bestaat. En ‘werkwoord’ zegt het wel gelijk. Je moet er zelf ook iets voor doen om iemand te ontmoeten. Maar afgelopen weekend stond in het teken van ont-moeten. Even niets meer moeten, je hart volgen, je lichaam (moe) en verder helemaal niets.
Dat we zo gebukt gaan onder ‘moeten’ valt pas op als je het niet meer hoeft. Ons weekendje Limburg was daar voor bedoeld en eerlijk gezegd ben ik niet zo goed in ont-moeten. Maar dit weekend heb ik mezelf overtroffen. Zelfs geen blog geschreven en daar ook vrede mee gehad.
Geen wekker, geen hondje dat uit-moet-maar-niet-wil (met dank aan een lieve schoonzus), geen haren plukken (van hondje, niet van schoonzus), niet koken, geen klok, geen tijd om me aan te houden. Kortom een weekend niets. Daar zijn we toch ook heel goed in, Vriendin en ik.
Grijzige luchten
Bovenstaande foto is weliswaar Limburg maar is door ons niet gezien. Maastricht lag onder een dikke grijze deken van mist. Zelfs zonder regen werd je nat. Dat we echt in Limburg waren zagen we zondag voor het eerst, toen een vriendelijk zonnetje tegelijk met ons opstond.
De mensen zijn vriendelijk. Elke keer ben ik verrast als iemand vriendelijk groet of bedankt en mij echt in de ogen kijkt. Het is gemoedelijker, ook hier lijkt ‘moeten’ ontdaan te zijn van de last er aan te voldoen.
Wat een weekendje ont-moeten doet is dat ik weer zin heb in wat ik allemaal moet. Vandaag nog. Een lijst met werkzaamheden ligt op mijn bureau en ik heb er zin in. Ik moet aan de bak. Ook lekker.