Koningsdag 2017. Hoe is het met de beveiliging in Tilburg of bij andere grote oranjefeesten? Mogen we ons feestje vieren hier in Nederland?
Een vraag die zo’n tien jaar geleden niet bij me was opgekomen omdat er geen aanleiding voor was. Hoe zijn de tijden veranderd. Maar het werd een feestje en zo zat ik dus gisteren met kippenvel en waterige ogen naar de televisie te staren. Wat was ik blij dat ik alleen was want hoe leg je die tuttige ontroering uit als volwassen mens in deze samenleving?
Wilhelmus
Ik had rottigheid verwacht en was er ook bang voor. Maar wat gebeurde, al na het interview met onze koning: de sfeer rondom het koningshuis bleek milder dan verwacht. Als politiek niet meer verbindt, als Koning Voetbal zich moet schamen dan is er gelukkig nog zoiets als een familie in oranje die ineens een verbindende factor blijkt. Als ik al die mensen hoor zingen op zo’n plein dan word ik blij en kan ik janken van die blijheid.
Koningshuis
Van mij mogen ze blijven want ik denk dat Nederland dat nodig heeft. En natuurlijk heb ik mijn twijfels als ik de oranje-dochters zie zwaaien en ‘gelukkig’ zie zijn. Het lot of zoiets en vrije keuze. Je altijd moeten gedragen moet vreselijk zijn want de dreiging van Social Media ligt altijd op de loer.
En misschien hebben we over tien jaar geen koningshuis meer maar wordt er elk jaar een Oranjefamilie gekozen. Omdat zij de waarde van ons volk vertegenwoordigen, omdat wij, Nederlanders, trots op dat gezin zijn. Dan mogen ze voor een jaar Koning en Koningin spelen en krijgen ze alle lof die ze verdienen.
En houden wij een symbool waarbij het goed feest vieren is.
Het is een droom. Niet van zo’n oranjefamilie maar van waarden die gedeeld worden.
Zoals het vroeger was. Of zoals het vroeger leek.