Eigenlijk moet Onno zelf weten met wie íe zoent. Toch. Als Onno, Onno was. Maar Onno is alleen maar Onno op een paar momenten per jaar. Ongezien en onbespied kan hij soms Onno zijn. Maar in de stad waar hij de sleutel van beheert is Onno een opvallende gast. Niet alleen is hij burgemeester, nee, hij is ook nog eens ‘de man van’.
‘De man van’ zijn, valt niet mee. Gelukkig heeft Onno een functie die ook niet te onderschatten valt want anders blijf je altijd ‘de man van’. Maar, nu, door een slippertje van de tong, is hij toch, juist als burgemeester, ‘de man van’ geworden.
De man van ‘de man van’ is relnicht numero uno in ons schattige landje. Hij weet alles van iedereen en vertelt dat ook aan iedereen. Hij krijgt er zelfs voor betaald. De man van ‘de man van’ speelt de onschuld zelf. Durft soms zelfs het vermanende vingertje op te heffen als hij ergens iets van vindt.
Wat vindt hij nu van ‘zijn man van’. Dom. Ja. Eens. Ik stel me ineens voor dat ik onze burgemeester van Den Haag, tongzoenend aantref in Het Paard. Met een man of met een vrouw, dat maakt me niet uit maar wel als het een hele, jonge, enge, gladde tong is waarmee hij zich verkleeft.
‘De man van’ heeft geen leuke maand. Zijn blote, armzalige torso, gaat ook nog eens de wereld rond. Ja, als je niet met je kop op de foto kan, dan moet je creatief zijn. Eigenlijk is het allemaal wat sneu.
Ben je burgemeester, ga je over de tong. Bij heel veel mensen.
1 reactie
Leuk stukje!