Ongewapend was ik toen ik vanmorgen wakker werd en doezelig nog de televisie aanzet. Ik val in de beelden, foto’s van de vermoorde jongens en meisjes in Noorwegen. Ongewapend was ik, net wakker en de tranen rollen over mijn wangen. Die gezichten vol vreugde, de lach, de serieuze blik van iemand die meer wil van het leven, het gekke hoedje, de knipoog, het idiote haar, de dikke makeup, de uitdagende blik.
Weg.
Ongewapend was ik. Geruststellend dat ik toch nog kan voelen bij al die verschrikkingen die we zien om ons heen. Waar we quasi nonchalant de schouders ophalen want wat kunnen we er mee, wat moeten we er mee?
En ik merk dat als, ergens bij een tramhalte, een vreemde jongen instapt, ik denk: het zou zomaar kunnen. Want daar ben ik bang voor. De gekken onder ons zijn wel alleen maar ze zijn er met velen.
Als je leven een kick nodig heeft omdat je niet geleerd hebt wat liefde is, wat vriendschap is, hoe mooi mensen zijn en hoe goed het is om samen te zijn. Als je dat niet geleerd hebt ….
1 reactie
Ik denk dat je namens velen van ons precies het juiste op papier hebt gezet.