Onderwijzeres kiest voor zwerfbestaan

Deze week zag ik een programma over bijzondere mensen in onze maatschappij. Eente was een wat oudere vrouw die al ruim acht jaar aan het zwerven is. Zes jaar deed zij dat in Italië en de laatste twee jaar in Nederland, haar vaderland. Een bijzondere vrouw. Op blote voeten loopt ze over asfalt en door bossen en weide. Een flesje water, een rugzak met daarin haar matje voor de nacht.

De vrouw ziet er goed uit. ‘Schoon’ zou ik bijna zeggen, zonder ballast van het leven. Ze vertelt hoe ze leeft en geniet van de natuur. Hoe ze, als ze ’s ochtends ontwaakt intens kan genieten van de wind die langs haar wangen blaast: ‘alsof je heel zachtjes wordt gestreeld’. Deze vrouw is niet gek. Ze is wel apart.
Ze gaf les aan het voorgezet onderwijs maar vond het allemaal te ingewikkeld. Ze vond vooral het sociale leven ingewikkeld. ‘Wat moet ik zeggen als ik ergens kom, hoe moet ik zijn, wat neem ik mee, hoe moet ik, ik zijn bij anderen?’

Een ontroerend verhaal dat mij echt raakt. Vragen die ik herken en jullie waarschijnlijk ook. Wij hebben ons maniertje gevonden. Zij heeft geen ‘maniertjes’ en dat vond ik zo mooi.

1 reactie

Maura 11 december 2014 at 09:32

Goed verwoord, dat is precies wat er door mij heen ging toen ik er naar keek.

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden