Ik werk in het Haagse stadhuis oftewel het IJspaleis. Het heeft jaren geduurd voordat ik de weg kende door het gebouw en dat is met mijn richtinggevoel heel verklaarbaar. Ik werk er al lang zodat je zou verwachten dat het gebouw geen verrassingen meer heeft voor mij. Toch wel.
Een week geleden moest ik in de kelder zijn en heb kennisgemaakt met de Haagse onderwereld. Een wereld van onderaardse gangen, allemaal dezelfde, even breed, vertakkingen waar je maar kan kijken en in die gangen krioelden het van de mensen. Veel mensen herkende ik van gezicht maar meer helemaal niet. Ze leken daar thuis te horen en het heel gewoon te vinden om als een werkplek te hebben in de kelder van het leven.
Later in mijn bovenwereld, waar het licht door de ramen schijnt, lijkt het net een fantasie. Misschien moeten we om de vijf jaar eens wisselen.