Ik zie ze voorbij giechelen. Twee meiden van een jaar of twaalf. Zelfde outfit, even lang en slank, zelfde kapsel.
Ze lopen gearmd en lachen wat, proesten het uit bij de aanblik van de hele naakte man tussen het badpakkenvolk. Zo jong, zo veel levenslust. Hun plezier geeft me een blij gevoel met iets van heimwee.
Zus en ik
Wij hadden veel vriendinnen maar wij waren vooral elkaars beste vriendin, mijn tweelingzus en ik. Zo liepen wij ook op het strand, zo fietsten we naar de handbal, zo samen waren we altijd.
Het veel samen doen, gebeurt niet meer zo vaak, maar het samen-gevoel blijft. Nu zit ik ergens in Griekenland met mijn andere zus: samen. Wat een rijkdom.
Leven
Als ik deze meiden zie, denk ik: waar dromen jullie van en hoe gaat jullie leven er uit zien? Wat komen jullie tegen op je levenspad waar je nu nog geen weet van hebt. Mooie en minder mooie momenten. Haal je eruit wat er in zit, wat er in jou zit en krijg je de gelegenheid om dat te doen?
Slappe lach
Herrinneringen aan onbevangenheid is een luxe tegenwoordig. Wat gun ik het al die jochies en meiden die nog een leven voor zich hebben. Met heel veel slappe lach.
Zodat je later, als je als supervolwassene ineens onbedoeld de slappe lach krijgt tijdens gelegenheden waarop dat eigenlijk niet wenselijk is, je die momenten ineens haarfijn herinnert. En dankbaar bent.