Onbevangen

Ik kan het natuurlijk allemaal mooier maken dan het is en het hebben over onbevangenheid. Eerlijk? Ook toen ik ‘het’ nog niet wist was er van onbevangenheid niet echt sprake. Het heeft geen zin om daar spijt over te hebben want dat hoort bij mij. Toch kwam dit woord bij me op toen ik een onbevangen e-mail ontving.

‘Hé An, hoe is ‘ie? Ik heb teksten nodig en natuurlijk van de beste tekstschrijver van Nederland.’ Zo ongeveer was de strekking. Een overdreven veer in mijn reet die ik juist met de knipoog, enorm kan waarderen.

Maar in een paar weken tijd is mijn wereld veranderd en kom ik elke keer mensen tegen die nog niet op de hoogte zijn. Het kost mij zoveel moeite om het nieuws te brengen. Hoe verzacht ik de boodschap voor de ander? Hoe vertel ik een boodschap die maar niet echt wil doordringen in mijn brein? Ben ik nog tekstschrijver?

Goede manieren

Gisteren waren de buren op bezoek. En zij wezen mij op iets belangrijks. Zij hoorden mijn ‘gemaar’ over mijn wens om over te stappen naar een nieuwe huisarts. ‘Lullig’ om dat te vertellen aan de huisarts, ‘misschien valt het wel mee’, ‘misschien moet ik het even aanzien…’

Met een armgebaar veegt de buurvrouw mijn ‘gemaar’ van tafel. ‘Jij’, zegt ze, ‘het gaat nu om jou’. En ik realiseer me dat de aangeleerde goede manieren mij behoorlijk in de weg zitten. En het zijn ook geen goede manieren omdat ik van nature ‘goed’ ben maar het zijn aangeleerde goede manieren om netjes met andere mensen om te gaan. Niets mis mee. Behalve als het er werkelijk toe doet.

Lessen te leren. Zo ga ik ze maar noemen. Alles wat we nu tegenkomen. Vriendin en ik zijn wat dat betreft geen aanvulling op elkaar. Nette meisjes, zo zou je ons kunnen noemen.
We moeten op zoek naar dat deel in onszelf dat schijt heeft aan wat hoort. Dat deel zit ergens, ik ken het van mezelf en ik ken het van Vriendin. Eerst maar even oefenen op elkaar.