‘De tijd van onbezorgd zijn is voorbij, vandaag begint de lange weg naar morgen’. De titelsong van de soap der soaps. Los van de soap is het best een deprimerende zin, hoe vrolijk het ook wordt gezongen. ‘De lange weg naar morgen’. Joepie, zin in.
We zitten nu zo’n half jaar in de coronatijd. Zes maanden van een nieuwe werkelijkheid die maar niet normaal wil worden. Heel langzaam dringt het ook letterlijk in mijn lijf door wat het betekent. Kleine krampjes, zuchtjes die aan mijn mond ontsnappen, moe zijn van niets. Een vriendin wilde laatst een afspraak maken met ons en we konden gewoon heel simpel een datum prikken. Niets volle agenda’s met leuke dingen, weekendjes weg, avondje zus, wijntje zo.
In een eerder blog schreef ik al dat het nieuwe normaal voor mij best wel heel normaal was. Afstand houden, niet knuffelen, geen handen geven… ik kon er wel mee leven. Dacht ik. Afstand houden zonder daar zelf iets voor hoeven doen. Ik was bijna dankbaar voor de fysieke ruimte die mij zomaar gegeven werd.
Ik mis, ik mis, ik mis
Een mantra is het. Ik mis eigenlijk heel veel van wat ik dacht makkelijk te kunnen missen. Onbekommerd. Dat woord komt in mij op. Buiten alles wat bij het leven hoort, de pijntjes, het verdriet, het plezier en de liefde, is het vooral het onbekommerd-zijn, dat ik mis.
Onbekommerd in de armen lopen die gespreid zijn om jou te begroeten.
Onbekommerd de deur achter je dicht trekken en op pad gaan.
Onbekommerd voor een terrasjes staan en kiezen waar je wilt gaan zitten.
Onbekommerd boodschappen doen.
Onbekommerd liefhebben.
Onbekommerd je armen spreiden om te geven.
5 reacties
Dat maakt het wel extra moeilijk, als je de hele tijd op je gezondheid moet letten. Dan is het moeilijk je zinnen te verzetten, en begrijpelijk dat je het af en toe niet meer ziet zitten.
Wat een mooi ouderwets woord: onbekommerd! Ja, het geeft goed weer hoe het voelt, heel herkenbaar.
Hoofd omhoog jongeling! Eens zal het tij weer keren.
Fluitekruid dank je wel voor het mooie liedje.
En Anja bedankt voor je regel, zo waar ik mis het ook zo.
In het begin zeiden we tegen elkaar : “wij kunnen dit, wij gaan dit doen! ‘ het wordt echter steeds zwaarder. En door mijn gezondheid moet ik heel voorzichtig blijven en dat valt zwaar.
Herkenbaar. Tijdens de lockdown kon ik wel leven met de rust en de afstand, en zonder kleffe knuffels van jan en alleman. Het zorgeloze gevoel mis ik al heel lang, omdat ik al voor corona ziek was en veel mensen heb verloren. Maar ik heb geleerd om tussen verdriet en zorgen door van elke dag iets moois te maken. Het heeft me verbaasd hoe gelukkig je dan toch nog kunt zijn. Wat ik nu steeds meer begin te missen is toekomstperspectief, het gevoel dat het weer een klein beetje de goede kant opgaat, en dat het zin heeft wat je doet. En ja, ik zou zo graag héél af en toe nog eens helemaal zorgeloos willen zijn. Er zijn wel een paar dingen die helpen: in beweging blijven (ik zwem graag en start over een week weer met lesgeven), wandelen in de natuur, mediteren, troostrijke muziek en elke dag iets aardigs doen voor een ander. En vandaag geef ik jou een mooi liedje. Misschien helpt het je ook dat je weet dat je niet alleen bent.
https://www.youtube.com/watch?v=n5_5j2Pp2Qo