In een soort van marathon bijna alle afleveringen bekeken van Break Free. De documentaire die gemaakt is over vijf jongeren die in de MH17 vlogen op die fatale dag.
Elke aflevering laat het leven zien van een jongere, op het punt een verre reis te maken. Voor ontspanning, ontsnapping, ontlading. Je ziet ze nog één keer vrolijk zwaaiend. Na die laatste foto worden ze nooit meer gezien. Nergens meer. Weg.
Vrienden en familieleden maken samen de reis, die zo abrupt werd afgebroken, af.
Elk leven is de moeite waard maar op de een of andere manier zien we vijf jongeren die lijken te leven alsof ze wisten er alles uit te moeten halen. Wat een verhalen? Wat een levenslustige mensen.
Intens
De beelden komen binnen, intens en ontzettend verdrietig. De ouders, de broers en zussen, de vrienden, de achterblijvers. De verslagenheid is er nog steeds. Als buitenstaander kan je je alleen maar een voorstelling maken van het leed dat op die dag in vele gezinnen naar binnen is geslagen. Van daarvoor naar daarna. De ouders van een docent die omkwam geven aan twee vrienden de rugzak van hun zoon mee. De rugzak is het enige dat teruggevonden is van zijn leven. Voor de twee vrienden voelt de rugzak als ballast. Te zwaar van het verdriet van de ouders dat zij met zich meezeulen. Ze nemen twee grote keien mee terug in de rugzak. En later, in Nederland, gaan ze met de ouders naar het strand om de rugzak te legen, te ontdoen van de zwaarte. Vader gooit met een ferme zwaai een kei terug de zee in. Een ontroerend beeld. De vader zegt dat hij zich nu pas realiseert dat zijn zoon een geweldig leven heeft gehad. Hoe waardevol is het om dat te kunnen zeggen?