Ode aan de liefde

Vandaag zijn wij negen jaar getrouwd. Geen getal om te vieren, normaal gesproken. Maar elk jaar is er voor mij eentje om bij stil te staan. Negen jaar geleden kwam de limo aangereden en we zitten nog steeds als twee kinderen zo blij, vol ongeloof, te glunderen op de achterbank.

Ik had het opgegeven. Terwijl mijn vorige relatie nog gaande was had ik het besluit genomen: mocht dit ooit eindigen, dan begin ik er niet meer aan. Wat een gedoe, relaties. En toen kwam er een periode waarin alles bleek samen te vallen aan ellende. De vriendin die vertrok, de vader die overleed, de pols die verbrijzelde en de joints die ik online bestelde om nog ergens geluk uit te halen.

En hoewel ik relaties gedoe vond, er was ook een andere kant. Een lichte paniek. Ik zou vijftig worden en dat zou groots gevierd worden maar in het plaatje dat ik al jaren voor me zag, was er altijd die ene die er speciaal voor mij was.

Maar op die leeftijd, waar haal je ze vandaan dan?

Te koop

En toen bood ik een videorecorder (zo’n ding van vroeger, waar je banden in kon doen) te koop aan. Een kort verhaal nog korter? Zij kwam, zij kocht de videorecorder voor haar zus, ze bracht de videorecorder naar haar zus, kwam terug en is gebleven. Binnen een half jaar kochten we ons huis. En zij vierde mijn vijftigste verjaardag mee.

Negen jaar geleden was een perfecte dag. De zon scheen uitbundig, de limo onverwacht en oogverblindend, de vrienden en familie die ons op het Noordeinde ontvingen, de grote tuin versierd, de geweldige trouwambtenaar (Rinus Sprong), de high tea en een geweldig after weekend.

Easy peasy

Onze liefde is niet groots en meeslepend maar super normaal en (buiten)gewoon. Een dankbare liefde, een nederige, een lief, zoet cadeau van onschatbare waarde.

Ik mocht dan niet meer in liefdesrelaties geloven, ik bleef en zal altijd geloven in de liefde.
Liefdesgeloof, ik gun het iedereen.