Het nadeel van een bijna dagelijks blog is dat de neiging er is om steeds persoonlijker te worden. Ik beloof bij deze plechtig dat ik sommige dingen voor me zal houden. Soms vrijwillig, mijn privé privé, zeg maar. Soms gedwongen, want hoe heerlijk zou het zijn af en toe een, ik noem maar wat, collega van de vijfde etage, via mijn blog de huid vol te schelden. Zodat iedereen weet wat voor een eikelin het is. Maar dat doe je niet. Zo zijn er meer onderwerpen te bedenken.
Ik ga jullie mijn ochtendmantra verklappen. Niet eentje die ik zelf bedacht heb om de dag positief te beginnen. Neen, het is een die in mij ontstaan is. Ik weet de oorsprong niet, de reden, de gedachte er achter maar feit is dat ik elke morgen, direct na het opstaan, in gedachten tegen mezelf zeg: “Ach joh, wat maakt het uit”. Ik trek nog net niet mijn schouders zuchtend op. Maar is dat niet raar? Wat geeft er niet? En voor wie geeft het niet? Het is ook vrij te vertalen in: het maakt ook niet uit of wat geeft het nou. En dat is het punt. Waarschijnlijk geeft het wel want waarom zit die mantra in mijn hoofd en in mijn hart? Ik begroet mijn mantra elke ochtend met een glimlach want als het toch niet uitmaakt?
Het lijkt een beetje op wat men ooit tegen mij zei toen ik nog fanatiek volleybalde. ‘Weet je’, zeiden mijn teamleden, ‘dat je, elke keer als je gaat smashen, in je handen klapt’? Ik keek ze verbijsterd aan en ontkende in alle toonaarden. Totdat ik mijn ‘smashmoment’ bijna in slomotion volgde. Ik klapte echt in mijn handen. Waar was dat ontstaan en waarom heb ik dat nooit gemerkt?
Misschien dat ik toen al dacht: als je niet voor jezelf klapt, wie doet het dan? Wat maakt ’t uit?