Nu zij nog

Vanmorgen stond ik op de weegschaal en bijna, bijna geeft dat ding tien kilo minder aan dan een maand of wat geleden. Ik ga er bijna aan wennen.

Zo’n maand of vijf geleden ben ik gestart bij weightwatchers. Het was nodig. Van de week zei M. heel lief tegen mij: ik vond je nooit negen kilo te zwaar. Dat is lief en waar. Niemand ziet het echt aan mij. Niet dat ik teveel weeg en dus ook niet dat ik aardig wat kilootjes kwijt ben. Maar de kledingmaat die ik moest kiezen loog er niet om.

Ami

Deze week ging Ami met het vrouwtje naar de dierenarts. (Voordat jullie denken dat ze dat in d’r eentje deed). Ze is te zwaar. Au. Er zijn er die zeggen dat ze te zwaar is. Ik heb het dan over haar vacht en als je heel hard knijpt je haar ribben voelt. En dat ze heel veel beweegt en ook groot is voor haar soort. Eigenlijk zeg ik de dingen die ik over mezelf beweer. ‘Ik heb gewoon zware botten’. Maar nu de arts het zegt moet er wat gebeuren. Aan mij.

Koppie

Ik kan niet tegen het koppie, met die blije ogen, die smachtende blik en likkenbaardende tong. Dus af en toe geef ik iets. Volgens mij nog steeds niet heel veel maar toch. Die kilo’s komen ergens vandaan. Dus ze moet eraan geloven. Gelukkig houdt ze van wortels en courgette. Hoe doen anderen dat met een hond met die ogen en die blik? Ik ben gewoon een watje. Schuldgevoel is mijn tweede achternaam, terwijl ik zo goed begon met haar.

Ze weet nergens van

Dat is het erge. Ze weet nergens van. Of misschien is dat juist wel goed. Weten dat je iets niet meer mag is het ergste. Dan gaat het knagen. Dan moet er radicaal een knop om die ik bij mezelf heb gevonden. Maar haar knopje. Waar zit dat bij mij?