Hij kwam zijn bed niet uit. Hij kwam gewoon zijn bed niet uit. Wat ze ook probeerden, paaien, kietelen, strelen… Het hielp niets. Hij trok alleen de deken nog verder over zijn hoofd. Er kwam geen woord over zijn lippen.
Dit duurde nu al weken. Zijn ouders hadden echt alles uit de kast gehaald, ook hulp bij zo’n GGD voor speciale gevallen. Ach, wat hadden ze niet gedaan? Ze lieten kinderen schateren en zich verstoppen, ze lieten water kletteren uit de kraan, ze lieten dekens wassen en drogen aan de lijn, de ijscoman kwam langs en belde met zijn vriendelijke ijsbelletje. Ze maakte bakken met salade, maakten ijskoude limonade, die waar hij zo van hield. Maar niets. Zijn hoofdje kwam niet tevoorschijn.
Een ding hadden ze nog niet gedaan. Boos worden. Dat schijnt wel eens te helpen, zei moeder.
Dus deze ochtend had vader er genoeg van, hij trok de deur open en bleef dreigend staan en schreeuwde:
‘Zon, nu is het genoeg geweest. Kom je uit jezelf of moet ik je halen?’