Mooie zin toch: vol verwachting klopt mijn hart. Wanneer heeft jouw hart voor het laatst vol verwachting geklopt?
De zin klopt in ieder geval wel want mijn hartje klopte vol verwachting vroeger. Ging ik op zoek naar cadeautjes in de kasten waar ik niet mocht komen, maar was ik maar wat blij dat de cadeautjes al ingepakt waren. Het spannendste was om te zien of jouw naam op het pakje stond. Gisteren zei ik tegen een collega dat ik nog nooit een Sinterklaas heb overgeslagen en hij mij dus ook niet. Een niet te onderschatten hoeveelheid keren is dat. Ook dit jaar hebben we het weer gevierd. Zussen en zwagers. Wat een rijkdom.
Mijn ouders hadden het niet breed maar wij wel. Dat deden ze knap die ouders van mij. Ook met Sinterklaas was de stapel cadeaus die in het midden van de kamer lag een berg geluk om ‘u’ tegen te zeggen. Er leek geen eind aan te komen, aan die stapel. En dan ineens lagen er nog maar twee cadeautjes en misschien zat daar toch nog wel een pakje voor jou bij?
Vlak voor de dag was er altijd een ochtend waarop vier mierzoete suikerbeesten op de rand boven de schuifdeuren stonden. Een bruine, een knalgele, een knalroze en een witte. Ik proef het nog als ik mijn ogen dicht doe.
Met terugwerkende kracht krijg ik respect voor mijn ouders. Lang geleden al weer dat zij er bij waren. De herinneringen worden daardoor ook zoeter. Een vader die, hoewel geen prater, toch een mooi gedicht in elkaar zette. Mijn moeder die, hoewel geen knutselaar, toch mooi een surprise in elkaar zette. Ik zou graag nog een keer met ze dobbelen om kleine cadeautjes. Om dan uiteindelijk iets anders te geven. Respect en liefde.