Het regent. Hard. De regen klettert tegen de dakramen. Ik hoor de muziek niet meer, hoor mezelf niet meer. Ik zet de muziek harder. Johny Hallyday, jamais seul. Wie wil dat niet?
Dit gevoel in mij… oud, herinneringen aan een klein tentje ergens in Frankrijk. Een doek boven je hoofd maar toch verwachten dat je nat wordt. Heel dicht bij elkaar omdat je anders niet kan horen wat de ander zegt. Een klamme trui om je schouders, grassprietjes aan je natte tenen. Op je knieën zit je voor de ingang, ongemakkelijk sla je gade wat er zich afspeelt op de camping. Je ruikt koffie. Nog ouderwets gezet. Liggend strek je je uit om de kopjes te pakken, de suiker, de melk. Echte koffie! In de regen.
Ik haat kamperen. Zeker in een klein tentje. Je moet niet weten hoe vaak ik dit soort vakanties vervloekt hebt. Direct na het wakker worden wilde ik WEG. Maar een uur later, de zon, warmte, aangekleed, schoon op je stoeltje. Een goed boek.
Nostalgie is iets vreemds. Het heeft alles in zich van oud, van een zoete pijn, weemoed.