Noord Korea

De dreiging is enorm. De toon van de taal kent weinig varianten in. Het is hard, dreigend, meedogenloos. Ik kijk er naar en weet totaal niet wat te denken. Hoe serieus moeten we de dreigingen nemen? Hoe leeft zo’n volk dat massaal de Leider achter na loopt het water in? De miljoenen soldaten die als geautomatiseerde opwind-poppetjes hun macht vertonen. Het is bijna een truc, een choreografie van een meester choreograaf. Ik kijk er met verbazing en bewondering naar. Een volk zo laten dansen is een huzarenstukje. Hoe voelen deze mensen zich echt?

Hoe is de toon als ze de liefde bedrijven? Dat doen ze toch. Ze hebben kinderen, ze houden van elkaar. Schreeuwen ze dan ook? Hangt de foto van de Leider boven het bed?
Deze wereld is zo vreemd en zo ver af van wat wij ons kunnen voorstellen dat zelfs hun dreigingen mij koud laten. Niet omdat ik denk dat ze het niet doen maar vooral omdat ik niet zou weten wat ik er tegen kan doen. En nu maar hopen dat er belangrijkere mensen zijn die dat wel weten. Gezonde mensen in hart en verstand.

Dat we de wereld nog een tijdje voor ons hebben en we er met z’n allen voor zorgen dat de wereld blijft bestaan. En beter wordt.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden