Gisteren ontving ik een reactie van E. op mijn vraag hoe het met haar ging. E. heeft veel bestralingen achter de rug en het verhaal is zeer heftig. Dat schrijft ze ook. Dat je elke keer denkt: ik kan niet meer verder maar dat je dan toch je grens weer verlegt en nog een stap verder gaat in het doormaken wat je door moet maken om er uit te komen. Ze schrijft dat zij zich voorgenomen heeft om nooit meer over onbenulligheden te zeuren.
Ik begrijp dat zo goed. Ik voel me direct betrapt op mijn zeurdingetjes. Waar hebben we het soms over? Het is niet te hopen dat we allemaal zo’n ‘levensles’ nodig hebben als zoveel mensen om ons heen maar dat wij samen met hen, leren. Pas bij zoiets ergs als een levensbedreigende ziekte of de dood van een naaste, beseffen we ineens allemaal waar het om gaat in het leven.
Niet om hebben, maar om zijn.