Nooit meer alleen

chair-517040_640Omroep Max heeft momenteel een serie over eenzame ouderen. Elke maandag en dinsdagavond kijken we een half uurtje mee met vijf ouderen die eenzaam en alleen zijn. Ze worden begeleid in het ondernemen van nieuwe activiteiten en leren hoe ze eigenlijk zelf in elkaar zitten.

Eerlijk is eerlijk. De eerste beelden maakten mij niet enthousiast. Bijna had ik de televisie uit gezet toen ik me bedacht. In de groep zit ook een vrouw van 57 jaar en dat is niet zo heel ver verwijderd van mijn leeftijd (:-)) En ouderen zijn niet sexy om naar te kijken en zeker in onze WOW en WHOOPY maatschappij is er nog amper plek voor ouderen. Ik ben blijven hangen en geniet van deze oude mensen. Mannen van tachtig en vrouwen van tachtig, die hun partner en/of kind hebben verloren en na heel veel jaren huwelijk, alleen achter blijven. Mooie mensen. Dapper ook om het alleen-zijn aan te pakken.

Er zit ook een dame in het programma die niet overloopt van enthousiasme. Ze zeurt. Tegen haar kinderen, tegen de presentatrice. Het leven is maar zozo. Ze eet altijd alleen en dat is niet gezellig. Er wordt haar een filmpje getoond van een buurthuis nog geen honderd meter verderop. Daar wordt drie keer in de week door alleenstaande ouderen gekookt en gegeten. Je ziet een boel gezelligheid, gelach, geklets. De vrouw kijkt en kijkt en ik weet wat er gaat komen. Ik moet aan mijn moeder denken die ook op alle volgens ons, goede ideeën zei: ‘Ja, maar dat is niets voor mij. Nee, daar pas ik echt niet tussen.’

De vrouw zucht en zegt inderdaad: ‘Nee, dat is niets voor mij. Dat zijn mijn types niet’. De presentatrice wijst op haar op het feit dat er tussen al die mensen wellicht iemand zit die wel een beetje bij haar past. Daar kan de vrouw niet omheen. ‘Ja’, zegt ze, ‘dat is ook wel zo maar ik lust niet alles, ik ben een lastige eter’. Ze lacht besmuikt omdat ze toch maar mooi een nieuwe smoes heeft bedacht.

Toch leert ook deze vrouw van de groep en van zichzelf. Even later zegt ze: ‘Kijk mij nou, ik moet dus minder zeuren, daar moest ik 84 jaar voor worden, om dat te leren’.

Petje af. Ik besef ineens dat werken aan jezelf en leren van anderen ook een luxe is die mijn generatie zomaar in de schoot geworpen kreeg. Ikke, ikke, ikke. Mijn gevoel, mijn frustratie, mijn geluk.
Waar je honderd euro per uur betaald om op je lazer te krijgen van een psycholoog of therapeut. Natuurlijk was dat allemaal niet echt vrijwillig voor hen die dit deden maar het gaf wel veel. En achteraf heeft het ook waarde gehouden. Deze vrouw krijgt voor het eerst de kans om naar zichzelf te kijken en ik durf te zeggen dat ze er alleen maar mooier op zal worden. Nooit meer alleen. Ook niet als je alleen bent. Dat lijkt me heel fijn.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden