Ik kan niet stoppen met denken over de dood van Joost Zwagerman. Of over een vriendin die het droeve zelfgekozen einde van haar vriendin meemaakte. Over de ontreddering daarna. Over nooit meer terug en onherstelbaar.
Weinig dingen in ons leven zijn onherstelbaar. We kunnen op iets terugkomen. We kunnen zeggen: ‘een foute beslissing, we draaien het terug’. We hebben zelfs reset-knoppen uitgevonden om laatste handelingen ongedaan te maken. Veel kunnen we herstellen. Maar niet de dood. Niet het definitieve weggaan.
Gisteren vroeg ik me af hoe dat is, er niet meer zijn. ‘Er niet meer zijn’ als gekozen pauze in het leven. Kon dat maar. Dat je even zou kunnen zeggen: ‘zet mij maar even on hold, ik pauzeer even van mij, ik ben even niet’. Tijdens De Wereld Draait Door vertellen goede vrienden, schrijvers, over Joost Zwagerman. Het verdriet en schreeuwend onbegrip staat in hun ogen te lezen. De verslagenheid. Er van overtuigd dat het een kortsluiting was in hersens die volop draaien, te volop draaien. Het denkvermogen overstijgt soms de ruimte in het hoofd, zeker bij grote denkers waarvan er helaas maar weinig zijn en waarvan er, op deze manier, maar weinig van overblijven.
Waar ben je als je er niet meer bent? Want dood is zo dood. Daar geloof ik niet in.