Schreef ik deze week over de ontroerende film over mijn ouders, er was nog een film die we bekeken. Toen mijn tweelingzus en ik vijftig werden, is er als verrassing een film gemaakt door vrienden. Een film met beelden, interviews en meer.
Het waren gesprekken met onze moeder en met onze partners en de dochters van mijn zus. De film begint met beelden van de keurige woonkamer van mijn moeder. Haar handen die de ketel vastpakken, een kop en schoteltje neerzetten. Beelden van de glazen vitrinekast waar de auto’s in staan die mijn vader met uiterste precisie maakte.
Alleen het zien van die ‘stille’ beelden roepen bergen herinneringen op. Die roze auto staat nu bij mij ergens te staan. Waardevolle spullen van mijn ouders, waar ze hun leven lang zo zuinig op waren en die na hun dood, ook vergaan bleken. Als de ziel uit huis is, is het dikwijls ook uit de spullen.
Moeder
Mijn moeder was nerveus, zegt mijn zus die er destijds bij moest zijn. Want hoewel slechts een camera van vrienden, voor haar was het een spannende aangelegenheid. Ze vertelt over haar leven, het gezin van vroeger. Dan gaat het over ons. Veel te moeilijke vragen soms voor een generatie die niet is groot gebracht met navelstaren. ‘Welke eigenschap van Anja had u willen hebben?’. Het blijft lang stil en dat begrijp ik heel goed. Soms zit je te dicht op elkaar om iets te willen hebben van diegene.
De zusjes
De zusjes waren wij. Heel soms hadden mensen onze namen goed. De karakterschets die mijn moeder van ons maakt is haar karakterschets. Het is niet zozeer pijnlijk of ontroerend, het stemt tot nadenken, tot er nog even over willen praten met haar.
Wat blijft hangen is haar antwoord op de vraag: ‘Als u alles over zou kunnen doen, wat zou u dan overdoen?’
‘Alles’, zeg mijn moeder. Ik hoor een nerveus lachje van de vriendin die het interview afneemt. Niet het antwoord dat zij en wij wilden horen maar we begrijpen haar zo goed. Ze legt uit: ‘Er was geen tijd voor vriendinnen, voor studeren, voor werken. Er waren vooral altijd zorgen’.
En ik weet zeker dat ze geen andere man had willen hebben, geen andere of meer of minder kinderen. Ze was zo’n moeder die er altijd was en waar je altijd bij terecht kon. Maar wat had ze graag meer lol willen hebben. Willen zingen en lachen. Zorgeloos leven. Het leven hebben dat wij, haar kinderen, leiden.
Wat een prachtig cadeau is dit toch. Bijna 10 jaar later zien we het weer voor het eerst. Horen we haar stem, zien we haar vingers die altijd nerveus bewogen. Zien we hoe ze al ziek was maar dat allemaal nog niet wisten. Een jaar later zou ze overlijden.
Ik ga mijn vrienden nog een keer bedanken.
1 reactie
Mooi!