Nog niet jarig…

Gisteren waren we jarig. ‘We’ zijn mijn tweelingzus en ik. Wat een groot geluk om nog altijd onze verjaardagen samen te vieren. Daar wilde ik over schrijven. Over tweeling-zijn, de verbondenheid. Leuke plannen hadden we. Uit eten met onze partners en daarna Scheveningen in. En vandaag het gecombineerde verjaarsdagsfeest voor vrienden en familie.

Het eten was heel gezellig en rond 22.00 uur verlieten we het restaurant. Zwager liep vreemd. En liep nog een keer vreemd. Duwde hij, duwde mijn zus hem? De Bob in ons gezelschap leek geen rechte lijn meer te lopen. Grote paniek. Een lang verhaal heel kort maken: tot diep in de nacht/ochtend in het ziekenhuis gezeten waar Zwager gelukkig het ene onderzoek na het andere kreeg. Hij ligt nog in het ziekenhuis en wij zitten verdwaasd thuis, lopen als een kip zonder kop rond.

En ik ga er van uit dat het goed gaat komen. Maar het doet je beseffen dat in een fractie van een seconde je leven een totaal andere wending kan krijgen. Dat weet je wel. Maar zo leef je niet. Zo kan je niet leven.

wordt vervolgd.

2 reacties

Petra Mulder 11 januari 2011 at 00:25

Lieve schatten,

Wat een afschuwelijk bericht!!!
Ik hoop dat jullie snel horen waar dit vandaan komt en natuurlijk dat het allemaal weer mee valt.
Pfffff……het blijven hobbels op ieders pad hoor.
Ik denk aan jullie.

Liefs,
Peetje

Reply
Sille 8 januari 2011 at 12:58

Naweeën van het ooglaseren gister?

Je kan wel voortdurend in angst leven voor wat eventueel zou kunnen gebeuren. Maar dat is wel heel vermoeiend.

Hoop dat het goedkomt bij je zwager! Beterschap, of eigenlijk zeg je dat pas als je weet wat iemand heeft, he? Sterkte dan.

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden