Ik heb genoten van de voetbalwedstrijd gisteravond. Van het stadion, de mensen, het gejuich. Genoten van een feestje in augustus.
En natuurlijk is het niveau (nog) niet te vergelijken met het groten-mannenvoetbal. De wereld van geld en macht en ego’s. Hoewel de egootjes van de dames ook niet te onderschatten zijn, maar hé; vrouwen zijn net mensen. En een beetje topsporter gaat er helemaal voor.
Zuur
In zijn column (waarom krijgt iedere bekende Nederlander een column?) schrijft oud-PSV-doelman Waterreus: ‘het is, een uitzondering daargelaten, vooral dartelend over het veld rennen. Een sport in ontwikkeling. Het laatste wat die meiden bedrijven is topsport.’ Hij noemt het een marketingmachine die ‘we’ door de strot geduwd krijgen.
Waarom zo zuur, Waterreus. Het is toch dezelfde marketingmachine die we al jaren door de strot geduwd krijgen als het over mannenvoetbal gaat? Die ervoor gezorgd heeft dat jullie belachelijke bedragen verdienen omdat je toevallig een spel speelt dat wereldwijd belangrijk wordt gevonden. Je hebt er zelfs een column aan overgehouden en niet omdat je goed kan schrijven. Houd eens op met vergelijken.
Realiteit
Als we eerlijk kijken naar de Nederlandse vrouwen dan zie je dat ‘we’ er nog lang niet zijn. Maar we zijn goed op weg. Het is nu al zo’n enorm verschil met een paar jaar geleden. En het feestje is wat mij betreft een feestje omdat er eindelijk vrouwen zijn die voetballen. En die dat goed doen en die dat, over een jaar of wat, geweldig doen. Ze mogen van Waterreus heus wel een rondvaart door de grachten… dat is fijn.
Misschien overdrijven we het nu allemaal wat. Die vrouwen met (verplicht?) lang haar en een bal aan de voeten. Maar toen ik een jaar of tien was, was het echt wel gek als je als meisje ging voetballen. De hoorde niet. En met dat in gedachten, vind ik het feit alleen al een rondvaart waard.
Juichende mannen
Op de tribune gisteravond zitten ook juichende mannen. Dat is een mooi gezicht. Er worden voetballiedjes gezongen van honderd jaar geleden. Er zit een gezellige, ouderwetse ondertoon in de manier van toejuichen. Het scheelt echt maar een haar of de hele tribune gaat ‘van links naar rechts, van voor naar achter’. Dat Waterreus, is nu blij zijn. En mogen we? De vrouwen zijn er nog lang niet. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze er ook niet komen. Niet op de manier die bij mannenvoetbal de norm is geworden. Gewaardeerd worden is mooi, overgewaardeerd worden neemt alle realiteitszin weg. Blijkbaar verlangen we terug naar vroeger, toen voetbal een uitje was en je voor weinig geld een kaartje kon kopen. Dat verlangen zie je nu terug op de tribunes als de Nederlandse vrouwen ‘dartelen’ over het veld.