En dan nu mijn droom. Ik las op internet iets over en serie op Netflix: The End of the F***ing World. Korte afleveringen en door veel mensen hoog gewaardeerd. Onthouden, dacht ik.
In mijn droom zit ik midden in deze serie. En dan bedoel ik echt middenin. Ik ben de serie, ben de regisseur, decorbouwer, scenarioschrijver. Complete afleveringen worden achter elkaar afgespeeld.
Teksten
En alles klopt. Ik ben zelf onder de indruk van de prestaties op mijn eigen witte doek. De grappen zijn goed en onderkoeld knap gespeeld, de dialogen zijn wonderbaarlijk mooi, de lagen zijn dieper dan diep en het hart wordt meer dan eens geraakt.
Jammer dat ik niet meer exact weet hoe bijzonder deze droom was want ik werd wakker met een wow-gevoel van jewelste. De decorwisselingen gingen snel en zonder haperingen, met een oogopslag kwam een nieuwe wereld tot leven. Ik mompel tegen Vriendin dat ze mij moet helpen onthouden en dat ik het de volgende dag wel vertel, ik draai me om en slaap weer in.
Morgen
En toen was het morgen en nog steeds hing de droom als een sprookje om me heen. Helaas is dat wat het werkelijk zo bijzonder maakte, verdwenen in mistige wolken van ‘er was eens’. Er was eens een bijzondere droom.
Maar nu durf ik niet naar de serie te kijken. Want stel je voor dat ik in mijn droom echt de hele serie heb gezien?
Of dat het slechts een droom was?
2 reacties
Als je kijkt,laat dan weten of je echt de serie droomde.
Hallo Izerina, doe ik zeker. Maar ik hoop echt dat het allemaal onzin is. 🙂