Noem me naïef

Noem me naïef, lach om me als je ziet dat ik vol vertrouwen ben. Ik wil het nog niet opgeven.

Ik werk bij een grote gemeente en zit in een ondernemingsraad van een onderdeel van die gemeente. De ondernemingsraad bestaat uit groentjes zoals ik en door de wol geverfde leden die al jaren hun bijdrage leveren. Oprechte mensen met het hart op de juiste plaats. Wat de ‘nieuwe’ van de ‘oude’ onderscheidt is het vertrouwen in de mensheid en van daar uit het vertrouwen in de bestuurder, in de wethouder, vooruit, in de burgemeester.

Ik luister naar verhalen over politiek, over macht en onmacht, over ontslagen, gedwongen ontslagen, zelfs gemanipuleerde ontslagen. Over spelletjes, over alles wat ik nog niet zie en doorheb. Bij mijn zoveelste poging om kansen te geven, om eerst met eigen ogen te zien en te voelen, zie ik lachjes om monden verschijnen. De lachjes die zeggen: ach, meisje toch, wat moet je nog veel leren.

Ik moet nog veel leren en dat op mijn leeftijd! En ik zie genoeg om me heen om te snappen dat het er allemaal niet zo mooi uitziet als we denken. Ik zie hoe ieder op zijn of haar niveau de touwtjes in handen probeert te houden. Hoe je, als medewerker met een kritische blik, tegen gewerkt kan worden. Ik zie het maar weiger te geloven dat iedereen zo is. Ik hoop zo dat ik het niet ben. Hoe sterk ben ik als mijn baan op de tocht staat? Ik krijg steeds meer bewondering voor Cohen. Niet de juiste oppositieleider zeggen ze. Nee. Want Cohen is zoals hij is en weigert mee te doen aan spelletjes. En dat zal ten koste gaan van hem en van de partij van de Arbeid. Dat staat vast. Maar één man blijft tenminste overeind, ook als alles valt.