Alles hetzelfde

Gisteravond, na een leuke avond met collega’s, besluiten we nog ergens een drankje te nemen. Op het plein in Den Haag zijn er genoeg mogelijkheden en alle cafés zien er gezellig en vol uit. We kiezen er een. Dringen ons tussen de mensen door naar achteren en bestellen een drankje. Ik kijk om me heen. Overal jonge mensen die drinken, praten, lachen, een beetje meebewegen op de monotone muziek. Iedereen hetzelfde. Alles hetzelfde als jaren geleden toen stappen wel bij mij hoorde maar nooit echt. Ik ben me heel erg bewust van mijn leeftijd. Minstens dertig jaar ouder dan al die jonge mensen daar. Het rare is dat ik me gewoon thuis voel als ik er maar niet over nadenk. Dat lukt maar een beetje.

De muziek die gedraaid wordt is een beetje van niets en een beetje van alles. Net zoals al de mensen daar. Het geeft me een soort van triest gevoel. Het opgaan in een menigte, je niet onderscheiden, vooral niet onderscheiden en toch op willen vallen. Bij die ene. Bij die vrouw of die man die daar ook is, op zoek naar… Ja naar wat?

Wat ben ik blij om ergens te zijn en niet op zoek te zijn. Niet naar een partner, niet naar tijdsbesteding, niet naar afleiding. Het trieste gevoel is mijn eigen gevoel van toen, de herinnering aan die avonden van zoeken, van maar niet je plek vinden, van je ongelukkig voelen.
Ik ga naar huis, neem de tram, lees mijn boek, wandel naar Vriendin en Hond. Thuis.