Juist als ik besluit naar bed te gaan en al zappend mijn weg denk te vinden naar de uitknop van de televisie, val ik in de documentaire Niet zonder jou.
Kunstenaarsechtpaar – Ger Lataster en Hermine van Hall – moet afscheid nemen van het leven en van elkaar.
Ik hoor een kibbelend echtpaar en later zie ik hoe hij haar streelt over haar hand en geruststellende klopjes geeft. Haar hand glijdt weg onder de zijne. Ze weet het niet meer.
Ze mompelt ook woorden, eigenlijk wil ze zinnen zeggen die iets betekenen, maar er komen losse woorden uit. Haar man en zoon, de filmer, zeggen: “Het geeft allemaal niets mam”.
Zij zegt: “Het geeft juist heel veel” en gelijk heeft ze.
De teloorgang van de mens. Nog nooit zat het zo dichtbij op mijn huid. Zo ouder worden? Elkaar en jezelf zo kwijt raken? En ik denk aan mijn eigen leven en aan dat van de anderen om me heen. Hoe gaat dat straks bij ons? Tot hoever wil je gaan? Je kan het je nu nog niet voorstellen, nu je nog loopt, denkt, praat en plannen maakt. Over tien jaar, denk je, ben ik nog dezelfde.
Misschien is het de bedoeling dat je zo leeg wordt van binnen en zo stil dat stoppen met leven alleen nog maar de punt is achter de zin.
Na de dood van de vrouw probeert de man nog te schilderen. Hij beweegt zich zo goed en zo kwaad als het kan in zijn rolstoel door het atelier. Elke beweging is te veel. Elke kwast die hij pakt te zwaar. Hij veegt, lijkt het, de kwasten af aan het doek en er ontstaat een grimmig portret waarin ik een hoofd meen te ontdekken.
Hij laat de kwast vallen en snikt stil. De zoon houdt hem vast.
De kunstenaar: “Daar kan geen mens tegenop schilderen.”
1 reactie
Mooi Anja.
Maar dit is de angst van veel mensen.
Daarom zeg ik altijd pluk de dag.
We moeten gewoon verder.