“Niet om aan te gluren”

Iedereen die mij kent weet dat ik houd van voetbal. Vroeger als jong meisje was er niets leukers dan mee te voetballen met de jongens in de straat. En eerlijk, als ik nu naar onze Nederlandse ‘leeuwinnen’ kijk denk ik soms ‘was ik maar later geboren geworden geweest’. 

De eerste wedstrijd van de vrouwen was matig. De spanning van zo lang wachten, het begin van een toernooi… maar daarna zou het beter worden.

Oranje-Kameroen

We gingen er voor zitten, Vriendin en ik. Zaterdagmiddag, kom maar op. Maar man oh man of vrouw oh vrouw: wat was het slecht. De woorden van de immer chagrijnige Johan Derksen piepen op in mijn hoofd: ‘het was niet om aan te gluren’. En als hij het zegt denk ik ‘lul’ maar eigenlijk wilde ik het zelf zeggen gistermiddag. Maar mag dat wel? Moet ik als feministische vrouw niet juist deze dames steunen? 

Ik juich het als geen ander toe dat er eindelijk op professioneel niveau door vrouwen gevoetbald wordt. Als ik naar Amerika kijk, word ik blij. Het is gewoon goed. Een pass komt aan waar het bedoeld is, een schot op het goal is ook werkelijk een schot op het goal. 

Oranjegevoel

Ik houd van oranje. Als ik Ami uitlaat zing ik zachtjes voor me uit ‘want wij zijn Nederland, lalalalalala, aan de hand’. Maar ons oranjegevoel is steeds vaker een vrijbrief om van te voren een feest te vieren dat eigenlijk nog verdiend moet worden. En het is natuurlijk ook goed zo. We hebben feestjes nodig maar we moeten toch ook reëel zijn? De aandacht die er nu ook bij alle tv-programma’s is voor het vrouwenvoetbal vind ik overdreven en bijna aanmatigend. 

Perspectief

Natuurlijk moeten we alles in perspectief zien en hebben de vrouwen nog een lange weg te gaan om op een zelfde niveau te komen als de mannen en moeten we hen ondersteunen op die weg daarnaar toe. Maar als het niet goed is, is het niet goed. 

De vrouwen willen net zoveel betaald krijgen als de mannen en kijken we naar het bedrijfsleven dan is daar nog wel iets te behalen. Bij het uitvoeren van gelijkwaardige functies moet er gelijkwaardig betaald worden. Eens. Maar het is nog niet gelijkwaardig. Buiten dat, het geld dat er omgaat in de voetbalindustrie is natuurlijk al totaal niet in verhouding met de prestatie die geleverd wordt. Waarom niet beginnen met gelijkwaardige faciliteiten en kansen op groei en ontwikkeling? 

Wij, vrouwen, moeten toch niet alleen juichen omdat het vrouwen betreft? Die tijd is hoop ik toch wel voorbij.

Normaal

En ik ga er weer klaar voor zitten als de vrouwen hun derde wedstrijd spelen want ik houd van voetbal en ik vind het geweldig dat iets wat in mijn jeugd toch een beetje gek was, nu voor bijna iedereen normaal is.
Dus ik stel voor om ook normaal te doen.