We waren gisteren in Paard voor een optreden van Danny Vera. Voor velen onbekend en dat is vooral voor ‘velen’ jammer. Heerlijke America-muziek. Tikkie rock, tikkie country, tikkie balads. Wat een leuke avond.
Het is de eerste show van Danny Vera met band in een lange reeks. Bij binnenkomst is het angstvallig stil maar gelukkig druppelen er veel mensen binnen na het voorprogramma, dat ook zeer de moeite waard was.
Danny Vera staat als een huis en dat bedoel ik letterlijk. Een mooie man met twee voeten stevig op de buhne. Een vlotte babbel maar vooral heel veel bescheidenheid. Als hij zegt dat hij al ruim twintig jaar bezig is, meestal in de luwte, maar dat hij de laatste drie jaar bekend aan het worden is. Dat hij dankbaar is dat hij dit werk kan blijven doen. Hij dankt het publiek.
Gitarist
Ik kijk van boven op het publiek dat in de zaal staat. Wat een lekker sfeertje altijd. Geroezemoes alsof iedereen elkaar jaren niet gezien heeft. Een lange, oer-Hollandse man die in z’n eentje danst of iets wat daarvoor doorgaat. Armen in de lucht, stelletjes die zoenen en overal blije mensen. Den Haag komt langzaam los.
Ik kijk naar de gitarist. Zijn solo’s, een gezicht dat meejankt met de snaren en ik denk, dat wil ik ook. Ik weet het zeker, als er een volgend leven komt, ga ik bij een band. Niet als topman of vrouw (ik weet niet wat ik dan zal zijn), maar als tweede man van de band: de gitarist. Die toch wel zijn solo’s pakt, die in zijn hoofd zingt wat de snaren zullen spelen.
Erotiek
Het is bijna erotisch. De blikken die de mannen wisselen met elkaar. De macho-mannen, want dat zijn ze, zullen dat niet eens beseffen maar wat zij doen is bijna intiemer dan de liefde bedrijven. De blikken van genot die ze wisselen met elkaar, het genieten van het samenspelen, de lachjes, de verrukkingen, het plezier. Hoe geweldig moet het zijn om zo met elkaar verweven te zijn in de liefde voor muziek, in iets wat je samen brengt.
Een tikkie jaloers ga ik naar huis.