Gisteravond heb ik, zoals velen, gekeken naar de documentaire over Michael Jackson, ‘Leaving Neverland’. Ik heb het drie uur volgehouden, genoeg is genoeg.
In het begin van de documentaire treft mij vooral de eenzaamheid van de man/jongen. Het blijft moeilijk om hem als man te definiëren, met het hoge, ingehouden stemmetje, zijn giecheltjes en maniertjes. De twee mannen die gevolgd worden komen op mij geloofwaardig over maar in feite doet het er niet toe of het waar is of niet want dit gebeurt gewoon om ons heen. Dat weten we in ieder geval zeker.
Mooie jongens
Wat opvalt aan de kleine jongens die worden uitverkoren is vooral de onwaarschijnlijke schoonheid en kwetsbaarheid van de jongens. Artiesten in de dop en wezenloos van de grote artiest M. Het idee dat zij belangrijk worden gevonden door Jackson is groter dan groot. Ook de moeders zijn ondersteboven en wie zou dat niet zijn. Op Twitter gaat het los over de moeders: hoe kunnen ze, hoe konden ze het niet weten, niet zien? Maar ook de moeders en vaders komen in een wereld terecht die zo onwerkelijk en bizar is dat zij bedwelmd worden door het sprookje van Neverland.
Triest
Alles is triest, niet in de laatste plaats Michael Jackson zelf. De grootheid van de man, de gekte om hem heen, de eenzaamheid. Eng vind ik hem pas echt als hij met zijn kleine engeltjesstem zalvende woorden uitspreekt over liefde en mededogen. De ingehouden gekte van een superster.
Waar de documentaire mij echt raakt is als de mannen spreken over het vervangen worden door een jonger en mooier exemplaar. Je zo verloren voelen, afgedankt, wetend dat het niet klopt maar bereid om zo weer in die wereld te stappen, misbruikt te worden. Afgewezen worden door de engerd was erger dan misbruikt worden. Hoe kom je daar weer uit als je jezelf zo uitgeleverd hebt aan zo’n man?
Ik was nooit echt een fan van Michael Jackson. Zijn muziek vond ik soms weergaloos, zijn dans, zijn show. Ik ga niet anders naar hem kijken, niet anders naar hem luisteren, hij was altijd ‘raar’. Maar hoe is hij daar terecht gekomen? Waar was zijn familie, die hem nu zo beschermt ‘onze Michael is niet zo’. ‘Onze Michael’ was wel zo en honderd keer erger misschien dan wij ons kunnen voorstellen. Een zieke jongen die kleine jongetjes meesleurde in zijn trieste bestaan.
Hij had alles en had helemaal niets.