Ik was gisteren op een netwerkbijeenkomst in Zoetermeer. Niet voor het eerst maar waarschijnlijk wel voor het laatst. Netwerken. Ik ben er niet voor in de wieg gelegd en ik ben er eigenlijk wel blij mee. Het is niet anders dan een bijeenkomst van eentjes en nullen. En je raad vast wel wat ik ben.
Ik weet niet zo goed wat je in huis moet hebben om een goede netwerker te zijn. Moet je mooi zijn en jong? Ja, dat helpt. Moet je iemand bij de figuurlijke kladden kunnen grijpen? Ja, dat is mooi meegenomen. Hoge laarzen en korte rok? Helpt. Glad pak en puntige schoenen? Schijnt. Ogen die zich tijdens een gesprek op honderd andere dingen kunnen focussen. Ja.
Discotheek voor grote mensen
Het voelt een beetje alsof je een ouderwetse discotheek binnenkomt met maar één doel: scoren. Niet het aanwezig zijn op die plek, je laten onderdompelen in de sfeer en het meebewegen op de ritmische slagen van het leven is het doel. Het doel is om te versieren.
Ontmoeting
Meestal gaat het zo. Er komt iemand aan, staart naar je borsten waar je naambordje aan bengelt en hij of zij spreek je direct aan bij je voornaam. Dat komt zo gezellig over en doortastend ook. ‘Dag Tineke’, hoe is het met jou vandaag?’
Tineke denkt, goh, wat leuk zo direct, deze benadering. Ze geeft een hand en zegt dat ze inderdaad Tineke heet. En wat ze doet aan grotemensendingen in het leven. Maar die grotemensendingen zijn niet de dingen die de ander ambieert. Dus terwijl Tineke doorpraat ziet ze hoe de ogen van haar gesprekspartner op zoek gaan naar iets beters. De stralende lach van de gesprekspartner blijft want daarmee lonkt hij of zij naar de volgende. ‘Dag Tineke, fijn om je ontmoet te hebben’.
Een en al gezelligheid
Als je om je heen kijkt zie je de perfecte wereld van perfecte mensen. Kirrende meisjes die anderen verleiden met wat ze heel goed kunnen: versieren. De gladde praatjesmakers zijn er ook. Waar halen ze de energie vandaan om elke keer een rol te spelen en wanneer laten ze het masker vallen?
Jaloers
Natuurlijk ben ik jaloers. Zou ik willen kirren en mooi willen zijn en uitdagend en grappig en geslaagd en gelaagd en overal op voorbereid. Het is mooi meegenomen in het leven als je een paar van die o zo handige kwaliteiten bezit. Ik bezit ze niet. Natuurlijk zou ik willen zeggen dat mijn visitekaartjes op zijn want ‘ik bleef ze uitdelen’. De waarheid is dat ik met net zoveel visitekaartjes naar huis ging als waarmee ik kwam. Dat ik het liefste onder een tafel was gekropen met een glas droge, witte wijn.
Teruglopend naar huis, vroeger dan de bedoeling was, besluit ik dat ik het toch vooral moet hebben van mezelf. Van mijn eigen kleine wereld met bijzondere ontmoetingen. Met een klik die echt is. Met een blik van herkenning. Met de mensen zoeken die bij mij horen.
Want als je alle buitenkant weg zou halen, wat blijft er dan over?