Negen witte zwanen

Ik had er een foto van willen maken. Zo mooi en een zo ontroerend beeld. Geen camera bij me. Daarom probeer ik het in woorden.

Stel je voor: een park, een smal fietspad, een wandelpad langs een sloot van zo’n drie meter breed. Een aangenaam zonnetje dat door de bomen een weg zoekt.
De sloot is op sommige plaatsen bedekt met kroos, afgewisseld door delen donkerte van het water.

Dan, in het water negen zwanen. Witte zwanen. Een vader, een moeder en jonkies zo te zien aan de bruinige nekkies. Ze zijn bijna allemaal even groot.
Ze schrijden door het water. Ik weet niet of dat kan als je niet loopt maar zij schrijden zwemmend. Ze worden gedragen door het water. Aan niets zie je hoe ze zicht voortbewegen maar ze gaan. (Een beetje zoals ik op mijn elektrische fiets).
Een prachtig beeld want ze bewegen als een langgerekt lint, alle negen achter elkaar, naar links en rechts buigend met die lange, sierlijke halzen.

Ik word er stil van.
In het kroos gaan ze uit elkaar en doen zich te goed aan het groen. Lepelend en slurpend. Daarna, als op afspraak, nemen ze weer de plaats in, in de rij en gaan verder. Ze buigen nog een keer naar mij. Als ik een hoed zou dragen, had ik het opgetild. Nu knik ik alleen even.