Elk jaar is er wel ergens een ’traditionele’ Griekse avond. Meestal geoganiseerd door het hotel. Word je met bussen ergens heengebracht en worden uit het dorp enkele pinquins ingevoerd om het volk te vermaken.
Mag je meedansen in de kring en ‘Hoppa’ roepen. Liggen er op je bord ondefinieerbare vleesjes en wil je van schaamte onder de blauw geruite theedoek kruipen.
Dansen
De eigenaar van Anna Maria wil ons overhalen, maar zo gek krijgen ze ons niet meer. We gaan naar het plein. Op een heel sfeervol teras zitten twee mannen klaar om muziek te maken. Het eten is goed, de wijn is op Kassandra meer dan goed, de fontein klettert lieflijk en iedereen komt af op de muziek. Mooie muziek. Echte muzikanten die rustig op hun stoeltje zitten en spelen.
Jongetjes
Twee jongetjes uit het dorp komen hand in hand naar voren. Ze dansen hun Griekse dans. Met trots en gratie. Niet lacherig of stoer maar respectvol en mooi. Er voegen zich meer kinderen bij hen en de cirkel wordt groter. Wat een energie en passie. Met de paplepel ingegeven muzikaliteit. Wij genieten drie wijnkaraffen lang.
Traditie
De Grieken hebben hun eigen muziek en dansen. De Russen, de Roemenen, de Kroaten. Maar wat hebben wij? Als hobbezakken uit de koude klei dansen we de horlepiep en doen of het de Sirtaki is. Maar ‘hoppa’ roepen helpt niet. Wat vallen wij door de mand. Laten we gewoon blijven zitten en kijken. En genieten.