Gaan we het hekje door of blijven we waar we waren, waar we het kennen? Nu Angela Merkel behoorlijk verloren heeft bij de deelstaatverkiezingen, zien we weer waar angst toe kan leiden. ”Wir schaffen das”, zei ze nog niet zo heel lang geleden. Duitsland zou vluchtelingen opvangen, ‘kom maar hier, wij zorgen voor jullie.’ Maar dat was niet wat men wilde horen. En nu is er een andere strenge dame die de dingen zegt die men wel wil horen. Frauke Petry (40) leider van de rechts-nationalistische partij Alternative für Deutschland (AfD), wint. Zij spreekt over het met wapens tegenhouden van vluchtelingen en kijk, daar houdt men van. Kranige taal uit de mond van een kranig typ. Bij het zien alleen al van deze Petry bekruipt mij een onaangenaam gevoel. Een keiharde tante die munt slaat uit een vreselijke situatie.
De angst herken ik. De onzekerheid. Wat gaat er met deze wereld gebeuren? Hoe lang hebben wij niet kunnen leven in een land waar het goed was? Waar het makkelijk was om sociaal te zijn omdat er genoeg was voor iedereen. Maar nu het er toe doet, het er werkelijk toe doet, slaat de angst om zich heen en willen we terug naar hoe het was. Deuren dicht, hekken op slot, houdt buiten wat vreemd is en laat niemand meer binnen want wie is er nog te vertrouwen? Het is veel makkelijker om ‘nee’ te zeggen dan ‘ja’. Want ‘nee’ is het hek, is de ketting, is het slot. En daar achten we ons veilig en willen we met rust gelaten worden. ‘Ja’ zeggen lijkt lucht te geven maar hoeveel dan en waar vandaan dan en vooral, waar naar toe?
J. deelde van de week een lied van Kiki Schippers. In het refrein zingt Schippers onder andere; ‘duw ze terug in het water, duw ze terug in de zee’.
‘Duw ze koppie onder’, dan hebben we het nooit geweten. ‘Nee’ ik wil het niet weten, ‘nee’, ik wil het niet zien, ‘nee’, ik wil het niet horen.