We worden hartelijk ontvangen met een warme handdruk en een koel glas prosecco.
Daarna volgen er nog hapjes van het huis. We bestellen. Vriendin wil pizza tonno met extra garlic, maar hij begrijpt het niet. Vriendin zoekt in menu naar andere pizza waar knoflook als ingrediënt vermeld staat. Ze wijst. Hij begrijpt het, het komt helemaal goed. Het eten wordt geserveerd. Wij zijn blij met wat ons voorgeschoteld wordt. Vriendin minder. Haar pizza en tonijn zwemmen in een bad van extra tomatensaus.
Ze laat de pizza staan en eet kleine hapjes met ons mee.
Als de tafel wordt opgeruimd vraagt de vrouw met oprechte verwondering, of de pizza niet goed was. Vriendin antwoordt dat het oké is, ze heeft genoeg gegeten. Maar de vrouw houdt aan. Wat had Vriendin gewild? ‘Knoflook en tonijn? Momento. Komt er aan.’
Vriendin schudt het hoofd en wijst op buik. ‘Nee, nein, no, niet nodig. Het is goed zo, er kan geen hap meer bij’.
De vrouw steekt haar duim op.
Enige tijd later fluistert Zus: ‘oh nee, daar komt je pizza’. Geen grap. Een knoflooklucht bereikt ons voor de pizza dat doet en beleefd accepteert Vriendin het grote bord.
Wij krijgen kleine bordjes en bestek om te helpen.
We doen heel erg ons best. De man loopt langs en zet een grote schaal friet voor ons neer. Toetje?? We zeggen dat wij dat niet besteld hebben, verkeerde tafel?
Hij lacht. ‘Eet maar lekker’. Na nog een drankje van het huis lopen we de regen in die de hele avond overweldigend neerviel op het tentdoek.
Vriendin vraagt vertwijfeld in hoeveel talen je ‘nee’ moet zeggen. Niemand weet het antwoord.