Ik kon vannacht niet slapen. Warmte, spanning… geen idee. Maar door het liggen woelen en draaien ging er in mijn hoofd ook van alles woelen. Bijna alles en iedereen kwam voorbij. Op een volkomen zinloze manier want wat moet je er mee op dat nachtelijke uur? Ik bleef in gedachten hangen bij mijn tweelingzus die deze week op vakantie is gegaan.
Tweeling. Dat was en dat ben ik gelukkig nog steeds (eentje ervan natuurlijk). Ik dacht aan onze band, hoe bijzonder dat is om samen geboren te worden en op te groeien. Ik realiseer met dat zij, mijn zus, op vakantie is met man, dochter en kleinkinderen. Wij hebben samen lang alles hetzelfde gedaan: zelfde opleidingen, zelfde werk voor een tijd, zelfde sport, zelfde herinneringen. Het samen doen lag eigenlijk al beklonken in het feit dat we samen geboren waren. Het loskomen van dat ‘wij-gevoel’ kwam pas later en daarmee ook de verschillende keuzes die we maakten in het leven.
En in dat nachtelijk gewoel besef ik dat zij moeder is en oma. Een ervaring die ik niet heb en waar ik ook altijd prima mee heb kunnen leven. Maar het was nooit zo doorgedrongen tot in elke vezel in mijn lichaam. Dat die verandering van haar een andere vrouw heeft gemaakt want zij heeft immers een ervaring die ik nooit zal meemaken. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik leef met mensen die van mij houden, waar ik van houd maar dat gevoel van je verbonden voelen met een mens die in jou geboren is, ken ik niet en zal ik nooit ervaren. Dus ik ben ergens blijven hangen in dat samen-tweeling-gevoel dat voor haar waarschijnlijk niet meer zo is.
Ik geniet van haar gezicht als haar kleinkind naar haar lacht, van de liefde die ze uitstraalt, van de band die er is. En ik besef dat met dat geluk ook heel veel zorgen en verdriet gepaard kunnen gaan. Maar het echt weten wat het is, het voelen en doorleven, dat kan ik nooit. Ik weet het gewoon niet. Die liefde ken ik niet. Maar ik ben wel heel blij om te kunnen zien hoeveel het haar geeft. Mijn tweelingzus.