Gisteravond zou ik Vriendin oppikken op de Denneweg in Den Haag. Dan zijn er direct twee problemen. 1) onze auto is naar de garage en we hebben een leenautootje. Lees, diesel en 2) er zit geen navigatie in.
In mij is ook niets van navigatie aanwezig. Maar goed, Denneweg moet te doen zijn. Immers, almaar de Laan van Meerdervoort af, doorrijden, doorrijden, doorrijden, ergens naar rechts en ergens naar rechts. Ik bekijk de kaart nog goed, printje in mijn hoofd en ga onderweg.
Ik ben geen autorijder. De ene dag rijd ik alsof ik al honderd jaar mijn rijbewijs heb, de volgende alsof ik mijn examen nog moet doen. En dat dan nog in onze eigen auto. De diesel is een diesel, ik sta al direct stil midden op de straat voor mijn huis. De buurvrouw zwaait. Maar laat ik het niet erger maken dan het is, ik kom redelijk in de buurt van waar ik moet zijn.
Zie al snel de ‘ergens rechts’ maar rijd dan toch rechtdoor en vraag me niet waarom. Ga aan het eind dan rechts omdat ik redeneer dat ‘rechts’ ‘rechts’ is, of je dat nou een stukje later doet of niet.
Dat maakt toch wel uit. En kijk, ik kruis zelfs de Denneweg, helaas, daar hadden we niet afgesproken maar op de kruising van huppeldepup met huppeldepup.
Ik rijd door, sta ineens op het prachtige Lange Voorhout en bel Vriendin. Zij beloofd naar me toe te komen lopen. Ik sta waar ik niet mag staan maar ik blijf lekker waar ik ben.
Geen Vriendin. Om een lang verhaal kort te maken. Met telefoon in de hand lopen we elkaar tegemoet. Vriendin en ik. En eerlijk is eerlijk, dit komt allemaal door mij.
Hoe lief is het dan als Vriendin mij een kus geeft en zegt: ‘ik vind het fantastisch dat je hier bent, redelijk op tijd, op redelijk de plaatst die we afgesproken hebben in een redelijk onbekende auto’!
Hoe redelijk kan iemand zijn.
2 reacties
Goud waard zo’n vriendin!
Daar ben je redelijk van afgekomen.