Ik had van te voren al bedacht, ik kijk een kwartier, als het niets is dan ga ik iets anders doen. Maar het was wel wat. Gast was theaterregisseur Johan Simons. Boeiende televisie, boeiende fragmenten waar je soms stil van werd. Zijn ontroering als er fragmenten getoond worden van het fantastische acteerwerk van acteur Jeroen Willems, de acteur die in december plotseling overleed. Door die fragmenten zie ik weer hoe groot deze acteur was, hoe hij op het randje speelde van ‘zijn’ en ‘acteren’. De pijn in de ogen, in zijn gezicht.
Een pijn die ik herken van andere mensen die allemaal te jong zijn overleden. Overleden doordat ze er zelf een eind aan maakten of doordat het leven er abrupt een eind aan maakte. Johan Simons zegt over Jeroen Willems: ‘die man leed, ontplofte bijna van alles wat er uit moest. Hij was een oude ziel’.
Oude zielen zijn mooie mensen. Oude zielen hebben als kind al de rimpels van het leven in hun ziel gekerfd. Zij weten wat anderen niet weten en zijn onderweg om de mensheid te redden. Maar eerst zijzelf. Eerst moeten zij zelf gered worden en dat is maar weinigen gegeven.