Vandaag las ik in een roman: je moet worden wie je bent.
Ik vind dat prachtig.
Je wordt geboren zoals je bent en dan worden er allerlei mensen op je losgelaten. De één noemt zich moeder, de ander vader, dan is er een juf, een buurman, een vriend, een geliefde. Je raakt steeds verder af van wie je bent omdat je wilt worden wie jij denkt dat zij denken dat je bent. Triest genoeg worden sommigen pas weer wie ze zijn, als ze dementerend in een verpleegtehuis belanden.
Maar er is een moment in je leven dat je de keuze kan maken. Eigenlijk kan dat elke dag. Gewoon zijn wie je bent. Punt. Met je leuke dingen maar ook met alles wat misschien niet hoort of mooi is maar wel echt.
Voor wie ik dit schrijf? Voor mezelf? Kom op zeg. Ik ben zo wie ik ben. Toch?