Ik lees elke dag in de tram van huis naar werk en weer terug. De meeste boeken die ik lees heb ik uitgekozen maar soms pak je gewoon ‘een’ boek mee dat je wel aardig lijkt. Nu heb ik de eigenaardige eigenschap dat ik boeken niet terzijde kan leggen. Slechte boeken nog wel maar eerst heb ik me dan toch minstens zestig pagina’s geprobeerd in te leven in schrijver en hoofdpersoon. Nu ook weer. Geen slecht boek maar een lastig boek: Requiem van Arne Dahl. Gewoon een spannend boek maar ik word gek van al die Zweedse en Finse namen. Ik weet niet meer wie wie is, wie er bij hoort en waarom dan wel. Er spelen verhalen door elkaar heen en de cursieve teksten halen me helemaal uit het verhaal.
Gisteren hebben we Sinterklaas gevierd en ik kreeg o.a. een boek: De hemel bestaat niet van Jannetje Koelewijn. Niemand was vanmorgen nog wakker dus ik heb heel snel de ultieme boekenruil uitgevoerd, het nog niet uitgelezen boek staat weer in de kast, het nieuwe in mijn tas.
Ik vergat net bijna uit te stappen omdat het boek me zo boeide dat ik niet eens meer weet dat ik in de tram zit, laat staan dat ik wist dat ik moet werken.
Maar wat moet, moet.
2 reacties
Moet is niet zo erg, als er maar &Chandon achter staat!
Heel leuk, die ruil! Zelf zet ik ook wel eens een boek bij iemand in de kast, of gooi er eentje door een brievenbus, zomaar, op een willekeurig adres. Of ik laat het expres in de trein liggen.
Mijn boekenkast moet leger en leger worden, met alleen nog boeken die ik echt niet kan missen.
Als Arne Dahl niet lekker leest, maar je zou toch nog wat in Scandinavië rond willen struinen, lees dan eens iets van Arto Paasilinna, te beginnen met ‘de Zelfmoordclub’, en daarna ‘De huilende molenaar’.