Dit blijven bijzondere dagen. Gisteren was het de verjaardag van mijn moeder en vandaag is het de sterfdag van mijn moeder. Ik vind het een cadeautje dat twee zulke grote gebeurtenissen in iets meer dan 24 uur te vangen zijn.
Deze week las ik over een man van negentig jaar die overvallen werd, geslagen en gestompt. Hij zegt: ‘ik herinner me alleen maar dat ik ‘mama’ riep.
Die roep om een moeder. Ik had het deze week. Een beetje in mezelf op zoek naar antwoorden die ik niet vond, riep ik ‘och mama’. Een hulpvraag maar niet naar antwoorden maar naar bescherming en troost. De liefde die er zomaar is omdat jij haar kind bent, niet goed of slecht. Een liefde zonder oordeel en zwaarte.
De grote Moeder
Als ik aan ‘moeder’ denk, denk ik vooral aan het archetype van de Grote Moeder. Een soort ‘oerbeeld’ in optima vorm. De moeder die we ook allemaal in ons hebben ook al zijn we kinderloos gebleven. Of je vrouw of man bent, doet er niet toe. Die moeder roep ik dikwijls aan. Als kind hoorde ik mijn moeder roepen om haar moeder met een verlangen en een wanhoop waar ik toen geen weet van had. Het beangstigde mij want mijn moeder was de grootste, toch? Meer dan mijn moeder was er niet en als zij om haar moeder riep moest het wel goed mis zijn.
Nu ik zelf ouder ben dan zij toen zij dit riep weet ik beter. We blijven allemaal roepen als zoekenden in een woestijn, als kinderen die we blijven ook al zitten we verstopt onder jaren van kennis en groei. Maar het kleine meisje, de kleine jongen, ze zijn er nog.
Mijn moeder had vandaag 83 jaar geworden. Mijn moeder, haar liefde voor muziek, cabaret, haar zoektocht naar geluk, haar leegte en pijnen. Het zit allemaal in de vertolking van ’24 rozen’. Dat nummer is vergroeid met mijn herinnering aan haar.