Op deze Moederdag ging ik op zoek naar een foto van mijn moeder. Om even dag te zeggen. Toen van de week een collega vroeg of mijn moeder nog leefde, antwoordde ik ‘nee’. Deze ‘nee’ is een antwoord dat tekort doet aan de vraag en aan mijn gedachten en gevoelens. Maar het antwoord blijft voor altijd ‘nee’.
Wat vond zij Moederdag belangrijk. En hoewel er jaren waren dat ik met tegenzin op die dag naar het ouderlijke huis ging, ik ging wel. En later, toen het niet meer kon, wenste ik dat ik nog een keer het huis binnen kon wandelen. Dat zij de koffie inschenkt en tegenover mij gaat zitten om te praten.
Praten
En als ik me nu bedenk waarover ik dan zou willen praten weet ik ineens dat dat het niet is. Ik wil niet praten. Ik wil bij haar huilen. Als een kind bij haar moeder die getroost wil worden om niets. Want er is niets, alleen af en toe dat te groot verdriet dat nooit meer een weg vindt naar buiten.
Kistje
Mijn zus maakte een kistje. Een herinneringskistje aan onze ouders. Jaarlijks gaat het kistje van de ene zus naar de andere zussen of broer. Een kistje met foto’s, rijbewijs, trouwkaarten, allerlei documenten, het haarlokje van de tweelingbroer van mijn moeder die als jonge peuter overleed. Het verhaal van het haarlokje dat mijn moeder altijd met groot verdriet deelde.
Soms als ik aan de beurt ben voor het kistje wil ik weigeren. Wat moet ik er mee? Ik stop het kistje in de kast en dat is het. Maar ik betrap me er op dat ik die twee keer dat ik het kistje had, toch minstens één keer het deksel open en dat het dan fijn is dat het er is.
De moederdagen zonder mijn moeder zijn betekenisvoller geworden. En het is ook goed dat ik fysiek niet meer langs kan gaan want ik ga toch wel langs. In mijn hoofd en hart. Zonder cadeautje, waar ze toch nooit echt blij van werd.
Ze wilde ons. Het was haar dag. En met terugwerkende kracht begrijp ik dat heel goed.
Het was alles wat ze had. Misschien kan ik haar nu troosten?