Deze foto ontving ik vorige week. Een foto die ik niet eerder had gezien. Mijn moeder, rechts, naast een oudere dame met een hondje. De zoon van de oudere dame stuurde deze foto nadat hij een avond daarvoor erover gesproken had. Over zijn moeder, over mijn moeder.
De foto ontroert me want ik zie voor het eerst mijn moeder als meisje. Er zijn foto’s uit een latere periode, zij achterop bij mijn vader op de motor toen ze net verkering hadden. Er zijn foto’s van het trouwen en daarna foto’s van haar als moeder.
Op deze foto is er nog geen moeder in haar te herkennen. Ik zie een meisje, optimistisch in een warm samenzijn. Toch had ze toen al het een en ander meegemaakt. Maar een vreemde gedachte dat wij, haar kinderen, nog nergens zichtbaar zijn. Dat zij daar is wie ze is. Met een leven nog voor zich. Met dromen, met verwachtingen.
Ik vrees dat veel van haar dromen niet uitgekomen zijn, maar zo’n moment van hoop en warmte is ook zonder vervulling mooi om naar te kijken.
Het is bijna raar om de vrouw op de foto ‘mama’ te noemen. Omdat ik me nu pas echt realiseer, dat ze niet haar hele leven moeder is geweest.
2 reacties
We konden niet in de toekomst kijken,
maar alles had ook zoveel mooie tijden!!!
En toch was jij er al, al was het nog slechts in haar gedachten.