Moeder-dagen

Moederdagen, mama-dagen. Vandaag en morgen. Vorig jaar werd mijn moeder 74 jaar. Vlak daarvoor zei ze: gek heh, ik denk dat ik ook maar 74 wordt, net zoals papa. Onzin, vonden wij. Die nacht is ze gestorven.

1 jaar. 1 jaar zonder moeder, zonder telefoontjes, zonder kus op de wang, zonder gewoon even een praatje.
En ook zonder mijn moeders pijn en struggle. 1 jaar. Het is zo snel gegaan. Er is zoveel gebeurd in ons allen. Missen van iemand waaruit je bent voortgekomen. Een moeder zoals moeder aarde is bedoeld, de basis, de houvast. Anderen zoeken om dat gevoel weer her te beleven. Dat is gelukt. Met mijn vriendin. Met mijn zussen en broer. Met mijn lieve zwagers en schoonzus.
Een familie zijn we. Een familie zoals er maar weinig zijn. Dat merken we steeds meer. En dat mijn moeder en vader aan de basis hebben gestaan van die overweldigende warmte, dat is iets om enorm dankbaar voor te zijn. Ik zou willen dat mijn ouders dit konden lezen, voelen, hoe dankbaar wij zijn.

Vandaag haar verjaardag. Morgen haar sterfdag. Overdag de zin weer in leven. In de nacht haar vertrek. Onverwacht. Stil.
Twee dagen, zo dicht bij elkaar. Wat is het eigenlijk mooi dat een geboortedag overvloeit in de afscheidsdag. Als een golf die aanspoelt, vertrekt en een rimpeling nalaat.