Ze verdwijnt in woorden
die rammelen in haar mond.
De moeder van de aarde
de adem van de klei waarin we staan.
Van links naar rechts bewegen
en niet vallen.
Onze armen spreiden en vliegen.
Kijk mam wat ik kan!
Zij lacht.
Zij weet dat jij kan vliegen.
Maar in deze lege lucht
is zij ook nog nooit geweest.
7 reacties
DagEnDauw, dank je wel. Mooi!
Moeder, geaard en ijl tegelijk.
Ik zie haar staan kijken met open mond…
naar jouw zweven.
En hoe ze los moet laten, elke keer.
Wat prachtig gedicht van je…
– Dauw –
De vraag was echt wel serieus bedoeld (laat je niet misleiden door het tijdstip). En wees verzekerd van mijn tevredenheid ongeacht de inhoud. Ik weet niet hoe ik je anders kan bereiken, snap je.
Vriendelijke groet,
Simen Vrederat
Maccie (of god mag weten hoe je heet).
Je bent een dichter(-es) volgens mij.
Stuur me maar een mail dan praten we er over.
Zou ik leuk vinden
Ik begrijp ook niet alle gedichten.
Maar deze gaat dieper he? Mooi!
Nee, ik begrijp ‘m niet…
moeder van de aarde is iets anders dan Moeder Aarde.
Een moeder van de aarde bevindt zich dus vanzelf in de ruimte om de aarde, en in de ruimte is geen lucht…
Of is het je eigen moeder?
Eén van talloze moeders van deze aarde?
Waarom verdwijnt ze dan eerst, en kan later lachen?
Misschien ben ik te analytisch?
Voor mij is het gedicht in elk geval te cryptisch om te kunnen ontroeren 😉
Zoals je weet begrijp ik gedichten (in het algemeen) meestal niet, maar ik begin het steeds meer te begrijpen. Zoals met dit gedicht. Het roept emotie bij me op. Ik vind het heel mooi.