Moedeloos

Gisteravond zie ik een uitzending van Zembla. Over wat het kost om in supermarkten de superaanbiedingen aan de man te brengen. De smerige praktijken van supermarkten omdat zij bepalen wie hun leverancier zal zijn. Als voorbeeld wordt Liddle genoemd die hun brood bij een grote bakkerij laten bakken. Totdat Liddle goedkoper wil en niet onderhandelt over een prijs maar gewoon een prijs stelt. Geen geld investeert in onderhoud of schoonmaak. Om maar eens iets te noemen.
Of de ovens in grote bakkerijketens die bijna allemaal asbest bevatten omdat asbest zo lekker isoleert. Over asbeststofjes die in ons brood terecht komen. Of zoals een medewerkers zegt: er worden krenten en rozijnen gebruikt die al aan het verrotten zijn. Met vliegjes en al gaat het krentenbrood de oven in. Geen hond die het merkt.

Moedeloos word ik van de verhalen over al die praktijken. Ben ik naïef als ik zeg dat ik elke keer weer verbijsterd ben? Verbijsterd en teleurgesteld. En moe, want het blijft maar gebeuren. Wanneer gaan wij, de klanten, weer bepalen wat we willen. Dat die twee kwartjes korting osn aan onze kont zullen roesten maar dat we gewoon eerlijk voedsel willen van eerlijke mijnheren en mevrouwen die moeilijke woorden als ‘integriteit’ weer leven in blazen?

En we weten nog niets van die smerige werkelijkheid. Ja, het is tijd voor een andere maatschappij. Niet morgen maar nu.