Mode, maten en vooral: prijzen

Gisteren hadden we een aparte zussendag. Zowel van Vriendin als van mij waren van elk twee zussen richting Borne getogen om samen met ons te kijken voor trouwkleding. Kon het niet dichterbij? Waarschijnlijk wel maar net zoals bij de ringen: wat je van ver haalt…
Leurink mode, exclusieve damesmode. Geen merk dat er niet hangt en er werd op ons gewacht. Nog net geen trompetgeschal toen we arriveerden maar overal liepen vrolijke meisjes-mevrouwen ons vriendelijk toe te lachen en I. werd onze gastvrouw. Ze was vrolijk, lachte veel, praatte veel.
H. zat wat ongemakkelijk aan de tafel achter een cappuccino en een mooi slagroomgebakje. Ons werd hetzelfde geserveerd en door dit onthaal vergaten Vriendin en ik op slag dat we aan de lijn waren. De hele dag niet meer aan gedacht trouwens.

De gastvrouw nam ons mee naar boven. Naar boven? Ik zag beneden al genoeg waar ik mijn slag zou kunnen slaan maar natuurlijk liepen we gedwee achter I aan over het dikke, paarsige tapijt waar we tot onze enkels in weg zakten. Boven sloeg de angst me pas echt om het hart. Jurken, rokken, chiffon en zijde, kleuren zoals ik kleuren nog nimmer zag.
Voorzichtig zeg ik dat dit niet echt is wat wij willen. I. is niet voor één gat te vangen. Niets is een punt, alles kan, alles mag. ‘Ik laat je wat zien, gewoon om een idee te krijgen’.

Om een lang, leuk verhaal kort te houden. I. deed enorm haar best en haar lach bleek een echte. Haar ijver noemenswaardig. We kregen een speciale ruimte toegewezen waar onze juryleden plaats konden nemen op heerlijke stoelen. In het midden van de ruimte een grote paskamer waar Vriendin en ik ons ontdeden van het gewone kloffie en we elke keer de gordijnen openden voor de volgende show. De blikken van zussen deden zich in allerlei varianten voor: afschuw, instemming, goedkeurend, afkeurend. Op momenten dat alle zussen zeiden: JA, dat is het, kwam onze gastvrouw nietsvermoedend een kijkje nemen. ‘Mag ik het zeggen’?, vroeg ze. ‘Dit is het zeker niet!’.

Uiteindelijk zijn we geslaagd en blij met wat we hebben. Na afloop nog een paar glaasjes prosecco en heerlijke hapjes in prachtige glaasjes. Hoezo of we genoten hebben? Het was top.

Wat hebben we geleerd: er zijn mensen die altijd in dit soort modezaken shoppen. Mannen zitten aan tafel van de champagne te nippen, vrouwen lopen pashokjes in en uit met een gedienstige privé-verkoopster achter ze aan.
Je kijk op prijzen veranderd binnen een minuut. Is duizend euro voor een blouse ‘belachelijk’. De volgende blouse is maar zeshonderd. ‘Oh, dat valt mee’.

We willen jullie wel laten zien wat het is geworden: kijk goed!

Links van mij, rechts van T.